Het zou nog maar enkele minuten duren, voordat de rechter het vonnis in de rechtszaak zou uitspreken. Het waren voor haar tumultueuze tijden geweest, bedacht Joke. Toch was zij blij dat zij had doorgezet. Het was eigenlijk wel een unieke situatie te noemen, en zij was volkomen doordrongen van het feit dat zij flink wat kosten had moeten maken om deze rechtszaak aan te spannen. Maar uiteindelijk had haar rechtvaardigheidsgevoel het gewonnen van de meningen van allerlei vrienden en bekenden, die haar dit hadden afgeraden. Nochtans, zij vond dat zij het aan haar moeder verplicht was. Haar moeder, die niet aanwezig kon zijn, omdat zij na die fatale nacht volkomen hulpbehoevend was geworden, en na de ziekenhuisopname permanente verpleging nodig had.
De huisarts van Joke’s moeder was eigenlijk een heel aardige man. Haar moeder had altijd het volste vertrouwen in hem, zeker gezien zijn zorgzaamheid in de periode dat Joke’s vader ziek was geworden, en na enkele weken op 71 jarige leeftijd was overleden aan de verschrikkelijke ziekte die alvleesklierkanker heette. Daarna was de diabetes van haar moeder, waarvoor zij al enkele jaren behandeld werd, steeds moeilijker te reguleren geweest, en na een korte periode op dubbele tabletten moest zij overschakelen op insuline therapie. Desalniettemin had de huisarts geweigerd om haar moeder, na de eerste hypoglycemieën die zij had gehad als gevolg van de behandeling met insuline, haar te verwijzen naar een ziekenhuis, of de behandeling met insuline aan te passen. Hij volgde de richtlijnen van de beroepsgroep, zo had de huisarts aangevoerd, en de zorgverzekeraar had met nieuwe financiële aanwijzingen het wel erg moeilijk gemaakt om überhaupt nog iemand met diabetes naar een specialist in het ziekenhuis te verwijzen. Er waren ook andere medicijnen die de diabetes goed konden reguleren, zo had Joke van de telefonische hulpdienst van de Diabetesvereniging begrepen. Ondanks dat deze al 12 jaar beschikbaar waren, mochten zij alleen maar worden voorgeschreven aan mensen die veel en veel te zwaar waren, zo had de huisarts betoogd.
Op de bewuste fatale zaterdagochtend zou zij met haar moeder naar de stad gaan, om enkele inkopen te doen voor haar naderende 69e verjaardag. Zij had zoals gewoonlijk met haar eigen sleutel de voordeur geopend, en was de woonkamer binnen gelopen. Normaliter zou haar moeder al klaar zijn geweest met het ontbijt, en met de regenjas in de aanslag op haar zitten te wachten. De woonkamer en keuken waren echter leeg. Joke was naar boven gelopen, en trof tot haar grote schrik haar moeder nog in pyjama op haar bed aan, dat flink was doorgewoeld. De dekens lagen op de grond, en haar moeder lag in een onnatuurlijke houding op bed. In een flink nat bed, ook dat. Toen haar moeder niet wilde wakker worden, had Joke de doktersdienst gebeld. Tien minuten later stond een ambulance voor de deur, en op het zelfde moment was de dienstdoende huisarts gearriveerd. De ambulance verpleegkundige had al snel door wat er speelde, toen hij hoorde over de diabetes van haar moeder en de behandeling met insuline. Binnen 5 minuten had hij een glucose infuus aangelegd, maar tot ieders schrik had dat op de toestand van haar moeder geen effect, zij bleef even bewusteloos als toen Joke haar voor het eerst had aangetroffen.
Het herstel in het ziekenhuis verliep uiterst moeizaam. Toen haar moeder vier weken later uit het ziekenhuis werd overgeplaatst naar een verpleeghuis, het laatste dat in haar stad nog open was, herinnerde niets meer aan de sterke vrouw die zij ooit geweest was. Van vitaal en actief, naar een kasplantje, in één nacht, na de fatale hypoglycemie die haar brein ernstig had beschadigd. Zoiets is uiterst zeldzaam, had de specialist in het ziekenhuis gezegd. Toch bleken er in het verpleeghuis twee andere vrouwen te verblijven, die flinke ellende hadden gehad na een ernstige hypo bij hun diabetes. Joke had zich verdiept in de behandelrichtlijnen van type 2 diabetes, en wist nu dat er zoiets was als een ‘standaard’, waarin de allergoedkoopste middelen werden gepropageerd voor de behandeling. De specialist in het ziekenhuis had ervaring met de nieuwe groep middelen, waarmee de diabetes even goed kon worden behandeld, maar die een veel kleinere kans op hypo’s gaven. Doch deze specialist werd om zijn afwijkende mening neergezet als slaaf van de farmaceutische industrie, die voor grof geld foute medicijnen promootte, en door sommige mensen als die gepensioneerde dokter van der Boom neergezet als een KOL, een ‘kerel die over lijken gaat’.
Zij schrok uit haar gepeins op toen haar advocaat haar op de arm tikte, en nam het bekertje koffie aan, dat hij haar aanbood. Het was natuurlijk een unieke situatie, een huisarts voor het gerecht dagen omdat hij de richtlijnen voor de behandeling van type 2 diabetes volgde. En die niet bereid of in staat was om van die richtlijnen af te wijken, toen dat medisch inhoudelijk noodzakelijk was, omdat haar moeder door de insuline nogal vaak hypo’s had. Hypo’s kunnen gevaarlijk zijn, vooral bij oudere mensen. Het wrange was dat zij misschien wel de opstellers van de richtlijn had moeten dagvaarden, omdat die geen enkele alternatieven boden in geval van complicaties als gevolg van de behandeling. Of de coördinator van het regionale diabetes project waar de huisarts aan meedeed, en die altijd streng toezag op het naleven van de richtlijnen. Over die coördinator werd beweerd dat hij een andere huisarts, die zich niet aan de richtlijnen hield, uit het project wilde zetten, waarna deze huisarts bijna zijn contract met de zorgverzekeraar was kwijtgeraakt. Haar advocaat had haar weinig kans van slagen gegeven, maar zij vond dat zij streed voor een goede zaak; iedere schade die kon worden voorkomen voor toekomstige diabetes patiënten was meegenomen.
Haar telefoon trilde; Eva’s zoon stuurde een tekstbericht, waarin hij haar succes wenste, en zei te hopen dat de uitspraak gunstig zou uitpakken. Op dat moment kwam de rechter binnen ………………
Recente reacties