Zo nu en dan zie ik nog oude blogs van mijn hand op LinkedIn verschijnen, zoals recent gebeurde met een stukje dat ik in 2016, dus alweer ruim 8 jaar geleden, schreef over de combinatie van vitamine B12 tekort en de schildklierziekte van Hashimoto.
In dat stukje beschrijf ik twee mensen met vitamine B12 tekort. De eerste is een man met klassieke pernicieuze anemie, bij wie het even duurde voordat de ernstige hypothyreoïdie die hem ook parten speelde werd vastgesteld. Een klassieke situatie, waarin twee auto-immuun aandoeningen hand in hand gaan.
De tweede persoon was een vrouw met neurologische klachten als gevolg van vitamine B12 tekort, die behandeld werd met orale suppletie maar hiervan onvoldoende vermindering van haar klachten bemerkte. En dat terwijl haar vitamine B12 waarde in het bloed normaal was geworden, met een waarde van rond de 320 pmol/l.
Hier gaat het vaak fout. In eerste instantie geldt als belangrijkste stelregel: is er een tekort aan B12 in de voeding, dan kun je dat in de regel oplossen met orale suppletie. Is er sprake van B12 malabsorptie, bijvoorbeeld bij iemand die ondanks normaal gebruik van dierlijke producten toch een tekort ontwikkelt, dan zijn B12 injecties in principe de beste behandeling.
Toch pillen? Dat mag hoor. Belangrijk is samen beslissen over de behandeling. Maar, pas op. Naar schatting slechts 20 tot 30% van de mensen met B12 malabsorptie reageert voldoende op orale suppletie, omdat er altijd wel wat B12 via het principe van ‘passieve diffusie’ vanuit het darmkanaal wordt opgenomen in het lichaam. Hoor je tot die groep van mensen, prachtig. Je kunt echter niet ‘aan de punt van de neus’ zien wie wel goed reageert op orale suppletie. Voor het merendeel van de mensen met B12 tekort is dit echter niet voldoende. De B12 waarde in het bloed kan best wel een beetje stijgen, maar onvoldoende om de klachten adequaat te laten verdwijnen. Erger nog, deze mensen lopen grote kans dat in de tussentijd, door de onvoldoende behandeling, hun klachten toenemen. Dat was ook bij deze dame het geval. Al haar klachten verdwenen pas, op het moment dat zij in tweede instantie alsnog met B12 injecties startte. Voor haar waren de injecties het verschil tussen ‘in de ziektewet thuis zitten’, en weer ‘een volledige werkweek kunnen werken’.
Een paar maanden geleden kwam ik de stellige mening van iemand tegen, die beweerde dat je naar een andere oorzaak van je klachten moet zoeken, als B12 pillen je niet na drie maanden er weer helemaal bovenop hebben geholpen. Deze mening is nogal schadelijk, en helpt mensen met een aangetoond B12 tekort eigenlijk van de wal in de sloot. Het voorbeeld dat ik in het blog uit 2016 gaf, maakt dat nog eens duidelijk. En let wel: dit is ‘evidence-based’ geneeskunde, en recent heeft de Engelse organisatie NICE dat nog eens onderstreept in haar richtlijn “Vitamin B12 deficiency in over 16s: diagnosis and management” (zie de afbeelding hieronder): heb je een B12 tekort als gevolg van B12 malabsorptie, ben je (per ongeluk? uit onervarenheid? of juist door jou zo gewenst?) met pillen begonnen, en heeft dat onvoldoende effect op je klachten, dan moet je in principe overstappen op injecties. En niet ervan uitgaan dat je B12 bloedwaarde door de pillen normaal is geworden, en dat de klachten door ‘iets anders’ veroorzaakt worden.
U kunt dat allemaal gemakkelijk nalezen:
https://www.nice.org.uk/guidance/ng239
Recente reacties