Jan was een beetje droevig, na het lezen van het laatste nummer van de Consumentengids. Weer stond zijn ziekenhuis wat betreft diabeteszorg in de middenmoot. Terwijl hij als internist toch geweldig zijn best deed. Iedereen ging op tijd naar de oogarts, alle voeten werden door hem onderzocht, bijna iedereen met type 2 diabetes kreeg een statine, en zijn gemiddelde HbA1c was prachtig, vooral als hij keek naar de waarden van de 55 type 1 patiënten die hij met een insulinepomp behandelde. Jammer dat hij van de zorgverzekeraar geen glucose sensoren mocht gebruiken of voorschrijven; dat zou mevrouw de Jong helpen, die zo’n brittle diabetes heeft.
Hij dacht aan Rob, één van de collega’s. Die heeft in zijn polikliniek zeeën van tijd, zo lijkt het: 45 minuten voor een nieuwe patiënt, en 30 voor iedere controle afspraak. In de maatschapsvergaderingen was Rob altijd meedogenloos als het ging om de tijd die hij, Jan, maar voor de controle van een diabetes patiënt mocht uittrekken: niet meer dan 10 min, anders scheelde dat te veel in de financiën van de maatschapspot. En 20 minuten voor een ‘nieuwe’. De rest moesten de verpleegkundigen maar doen. Hoe kon hij het voor elkaar krijgen dat hij meer tijd per patiënt zou krijgen? Wat zou de beroepsvereniging hierover vinden? Nadeel zou zijn dat de wachttijden zouden oplopen. Best wel bijzonder dat meerdere andere collega’s diabeteszorg een makkie vonden. Hij dacht aan mevrouw Willemse, met wie hij soms wel drie keer per week telefonisch of per mail contact had om haar suikers tijdens de zwangerschap goed te regelen. Type 1 diabetes en zwanger? Keihard werken, vond Jan. Ook voor mevrouw Willemse zelf trouwens, die deed geweldig haar best om de glucose waarden tussen de 4 en de 7 te houden. Hopelijk wordt het een mooi kindje.
Jan dacht aan Ruben. Jan kon zich nog goed herinneren hoe enkele weken geleden een luid gelach uit de spreekkamer naast hem opstak, toen Ruben zich boog over de voetzweer van een van zijn diabetes patiënten, die in een rolstoel zat. Het pakje Caballero schoot met een vrolijke boog uit zijn borstzak, en de losse sigaretten kwamen terecht in de schoot van de patiënt. Die wist er wel raad mee. Mooi rolmodel, die Ruben. Wat waren er veel rokers met voetproblemen, mijmerde Jan. Klandizie voor de vaatchirurg.
Jan dacht ook aan zijn diabetesverpleegkundigen, Marloes, Yvonne, Thea en Robert. Prima mensen, die van wanten weten, en uitermate goed, adequaat en efficiënt met hun patiënten omgaan. Zonder hun ondersteuning in de educatie en begeleiding van diabetes patiënten zou hij nooit die resultaten hebben kunnen behalen die nu gerealiseerd werden. Immers, instructie in zelfcontrole, zelfregulatie, voetzorg, aanpassing van voeding etcetera waren de zaken in de zorg die zij uitermate deskundig voor hun rekening namen. Ondanks de matige klassering in de lijst van de consumentenbond besloot hij hen de volgende week weer een keer mee uit eten te nemen. Als dank voor hun grote inzet voor de patiënten.
Wilt u niet Jan’s aanstormende depressie verzeild raken? Bezoek dan de Nationale Diabetes Dag 2012, deze vindt plaats op vrijdag 30 maart 2012 van 09.00 tot 17.00 uur in de Jaarbeurs, Utrecht. Stel zelf uw eigen dag samen; kies dynamisch en op basis van uw persoonlijke behoefte uit het programma-aanbod. Meer informatie: www.nationalediabetesdag.nl
Recente reacties