Cedric

Photo by kirinqueen

Exact om 7 uur werd Jill wakker van de zachte zoemtoon van haar wekkerradio. Die hadden ze flink moeten aanpassen toen Cedric in huis kwam. Het oude alarm was veel te luid, daar schrok Jill meestal zo van, dat Cedric haar gelijk een flinke extra dosis toediende. Zij stond vlug op, en met een klein sprongetje over haar kat heen liep zij de badkamer in.

Onder de douche bedacht Jill hoezeer Cedric haar leven had veranderd. Vroeger voelde zij zich zo slap als een dweil, als zij zo rond 8 uur eindelijk haar bed uit kwam. Nu voelde zij zich bij het opstaan al uitgerust en vol energie. Toen zij de buren vertelde dat Cedric zou komen, dachten die eerst dat het ging om een speelkameraadje voor haar kat. Cedric had echter geen vacht, alhoewel hij wel heel zachtjes kon spinnen. Cedric was een handig apparaatje.

Onder het afdrogen keek zij op Cedric’s display. Mooi, hij was om half zeven begonnen extra cortison toe te dienen. Dat was vroeg genoeg. In het begin stond Cedric afgesteld dat hij al om 6 uur extra cortison gaf. Dat was wel erg vroeg, dan stuiterde zij rond kwart voor zeven haar bed al uit. Jill wreef over haar buik. Gelukkig zag haar buikhuid er prima uit, alhoewel hij door de jaren heen vanwege het cortison gebruik wel wat dunner was geworden. Het litteken waaronder het cortison reservoirtje was ingebracht, zag er netjes uit. Er was eigenlijk nauwelijks wat van te zien.

Zo’n half jaar eerder was zij één van de gelukkigen die met dit experiment kon meedoen. Cedric’s voorganger Cecile was nog een prototype, waaraan vanaf 2013 gedurende een periode van 6 tot 7 jaar was gewerkt. De techniek was best ingewikkeld, en aan de software zaten toen nog allerlei haken en ogen. Cedric was eigenlijk het eerste stabiele apparaat, waarmee de uitgebreide klinische proefnemingen waren begonnen.

Zij schonk zich een glas vruchtensap in en smeerde een boterham aan de keukentafel. Ook maakte zij enkele boterhammen klaar voor de lunch. Vroeger moest Harry dat doen, haar man. Zelf had zij in die tijd tot halverwege de ochtend nauwelijks de fut om iets te doen, dan pas begon de hydrocortison die zij ’s ochtends had ingenomen zijn werk te doen. In die periode verzuimde zij vaak van haar werk. Gelukkig had zij een baas die het niet erg vond als zij pas om 11 uur begon. Helaas hadden niet alle patiënten met Addison het geluk dat hun werkgever zo begripvol was, dat wist zij wel van de contactavonden die zij bezocht. Trudy en Yvonne had zij op één van die avonden leerden kennen. Beide waren gestopt met werken omdat zij het hoge tempo niet meer volhielden. Trudy was niet meer in staat haar werk in de kindercrèche vol te houden. En Yvonne was makelaar, helemaal zo’n beroep waarin het ‘hollen of stilstaan’ was.  Maar…  zij moest opschieten. Eigenlijk had zij iets te lang onder de douche gestaan, en de bus naar haar werk reed maar eens per half uur. Enigszins gehaast liep Jill naar de bushalte. Daar kwam de bus al de hoek om. Met een kort sprintje kon zij net op tijd aansluiten in de rij en de bus instappen. Vandaag was Phil de chauffeur. Hmm, dat werd een onrustig ritje. Phil was niet zo’n goede chauffeur als Peter, de vaste chauffeur op de lijn. Die had helaas een kantoorbaan gekregen nadat hij vanwege zijn diabetes, ook zo’n vervelende aandoening, insuline moest gaan spuiten. En ook jammer dat die tram er nooit was gekomen.

In de bus keek zij op Cedric’s display. Hierop werd aangegeven dat inderdaad een extra dosis cortison was afgegeven, waarschijnlijk vanwege de haast die ze had om op tijd bij de bushalte te komen. Dat was gelijk de reden waarom Cedric zo’n fijn systeem was. Vroeger moest ze het maar doen met de hydrocortison die zij al had ingenomen. Maar het was al lang bekend dat je bijnier bij iedere stress of inspanning eventjes een beetje extra cortison aan het bloed afgeeft. En met tabletten is dat niet goed na te bootsen. Cedric kan dat wel. Bij stress of spanning ‘voelt’ Cedric dat. Zijn sensoren registreren onder andere haar hartslag en ademhaling, en ook de vochtigheid van haar huid. Aan de hand daarvan past hij de snelheid aan waarmee cortison wordt toegediend. Het onderhuidse reservoir heeft een capaciteit waarmee zij minstens 30 dagen voort kan. Ook met sporten is Cedric in staat nét dat kleine beetje extra cortison toe te dienen, waardoor zij beter kan presteren. Zij had al jaren niet meer getennist, haar favoriete sport, en sinds Cedric’s komst was zij weer langzaam gaan trainen. En het grappige is dat de totale dosering cortison die zij per dag krijgt, nog lager is dan toen zij nog tabletten gebruikte.

Toch heeft Cedric ook enkele nadelen, mijmerde Jill. Het vullen van het reservoir vond Jill niet zo erg, dat was in een minuut gebeurd. Maar zodra Cedric spanning of stress opmerkt, zorgt hij dat er extra cortison wordt afgegeven. Met name ’s avonds in bed met Harry was dat lastig. Alhoewel hun seksleven minder sprankelend is dan 10 jaar geleden, iedere keer registreerden Cedric’s sensoren de spanning als zij ’s avonds vreeën en gaf hij extra cortison af. Vervolgens lag zij de halve nacht wakker. Daar moest de fabrikant maar iets op vinden. Dit was echter een minuscuul probleem vergeleken bij de voordelen. Toen zij recent ziek was en koorts had, merkte Cedric dat via zijn sensoren meteen, en begon hij direct de cortison toediening te verhogen naar de dubbele hoeveelheid. Vroeger was zij door een simpel griepje twee tot drie weken uitgeschakeld, nu was zij er met enkele dagen al weer bovenop.

De bus stopte bij de halte, waar zij moest uitstappen. Daarna was het nog een paar honderd meter naar haar werk. Terwijl zij naar de hoofdingang liep, bedacht zij of ze die ochtend met de lift of met de trap zou gaan. Haar kantoor ligt op de 5e verdieping. Zij groette de portier, en liep de lift voorbij op weg naar het trappenhuis. Toch wel gek, vroeger werd zij al misselijk bij alleen al de gedachte dat de lift kapot zou zijn.

* Cedric: continuous evaluative drug infusion concept

Dit artikel is in 2013 gepubliceerd in het speciale NVACP jubileumnummer.